Portreler I - Hilal

Benim bir kız kardeşim var.


Aklıma gelmezdi bu kadar büyük bir parçam haline gelebileceğin. Ne ara bu kadar sıkı tuttun elimi? Ne ara emin oldum sırtımı dayayabileceğim en güzel duvar olduğuna? Ne ara bu kadar özlenen, ne ara bu kadar sevilen bir yanı oldun hayatımın? Soruları boşver. Biz yeterince güzeliz. Seni kaybetme ihtimali, kalp ağrısına benziyor biraz. Seni özlemek, yuvadan uzak kalmaya. Bunlar iyi şeyler. İnsan kaç kişinin yanında kendisi olabiliyor ki artık? Ve kaç insan bu kadar canına yakın birini bulabiliyor? Sen benim ayakkabılarım canımı yaktığında, onları kendisi giyen ve bana rahat ayakkabılarını veren kadınsın. Bunun ne olduğunu onlar anlamaz. Bunun ne olduğunu, ben senin gözlerine her baktığımda görebilirim. Sen bir telefonun diğer ucunda kontrolsüz nefeslerimi duyunca tüm dünyayı düşman sayıp koşarak yanıma gelen, ben soluk soluğa korkudan titrerken saçlarımı okşayıp yanaklarımdan öpen, sakinleştiğimde yorgun bedenimi kucaklayan, bir çocukmuşum ve tesellim bir parça çikolataymışcasına yorgun gözlerle bakarken ellerime bir gofret tutuşturan, ben uyurken bana güzel satırlar yazan, ilaç saatimde uykusundan kalkıp beni kaldıran, uyuşmuş ellerimi sabırla ovan, aklımdaki sıkıntıları her yolu deneyerek illa ki kovan, annemin beni emanet edebildiği, ayağım takıldığı an koluna tutunabileceğimi bildiğim, uzandığım yerde içimden 'Keşke hayat bu kadar acımasız olmasa, keşke biraz şefkatli olsa..' diye düşünürken sanki duymuşçasına sebepsiz yere yanıma gelip sımsıkı sarılan, başım döndüğü an bana oturacak bir yer bulan, eğlenmek istediğimde elinden geleni ardına koymayan, sadece uyumak istediğimde usulca üstümü örtüp beni uykunun kollarına bırakan, saatlerce & günlerce & aylarca içimden akanları dinleyen, bir kez olsun 'Yeter!' demeyen, aynı evi, aynı odayı, aynı yatağı paylaşırken sonsuz mutluluk duyduğum, en mutlu anlarımı paylaşan, en mutlu anlarıma zemin hazırlayan, en mutsuz anlarımdan sırtımda eli olan kadınsın. Bunun ne olduğunu ben biliyorum. Bunun ne olduğunu benden başka kimse bilsin istemiyorum. Bazı şeyler az bulunur, kıymeti bundandır. Ben senin üzerine bir toz tanesi bile konsun istemiyorum. Çünkü sana sarıldığımda, güvendeyim. Çünkü sana gülümsediğimde, bir karşılığı var. Çünkü sen, benim kız kardeşimsin. Bunu bu kadar güzel söyleyebildiğimiz için 'biz'iz. Bunu bu kadar içten hissedebildiğimiz için, sonsuza dek beraberiz. Sen karşımda anlamsız şeyler sayıklayıp kıkırdıyorsun şimdi küçük bir çocuk gibi. Sonra bir falı dinliyorsun bir bebeğin inancıyla. Sonra bir sigara yakıyoruz karşılıklı. Hayat devam ediyor. Ama ruhlarımız, bambaşka şeylerle meşgulken bile hep birbirini arıyor. Her göz göze geldiğimizde, birbirimizin içindeyiz. Ve birbirimizin bu denli içinde olabildiğimiz için, hep göz gözeyiz. Hep yanımda ol istiyorum. Hep şarkılar söyleyelim. Hep dans edelim. Hep kahkahalar atalım. Hep sarılıp ağlayalım. Hep beraber atlatalım tüm sıkıntıları. Konserlere gidelim yine. Sergiler gezelim. Barları dolaşalım. Uyanamayıp kaçırdığımız sınavlarımız olsun. Hayatımızı çevreleyen karıncalarımız. Çünkü yan yanayken, onlar bile güzel. Hep sarıl belime uyurken, hep öp yanaklarımdan. Hep mırıldanalım şarkımızı, "Sayılmasam kaç olsam, topraktaki güç olsam, aptal gibi suç olsam, yine de oynar mısın benimle?" diye. Ve ben her defasında içimden cevaplayayım, "Sonsuza dek, tüm kalbimle.."

Anita

19.06.2011 19.36 

İstanbul