ah

Ah ne hiç adamlara ağlamışız biz. Ah ne güzel bağlamışız gözlerimizi ipek fularlarla. Ah, nasıl da değmiyorlarmış o gözlerden akan hiçbir damlaya. İnsan öğreniyor kendinden çok kimseyi sevmemeyi zamanla. Öğreniyor, cennetin kapıları açılmıyor hiçbir adamla. Yol arkadaşı değil, yolun sonundaki gül bahçesi saydığımızda karşımızdakini, imzalıyormuşuz kendi fermanımızı. Ve bize zehri sunanı Tanrı sanıp, ondan bekliyormuşuz dermanımızı...

Yazık...

Anita
22.09.2011
23.32